Πέντε οσπίτεα έχτισα,
Κι ας’ ολεα ξεσπιτούμαι,
Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ’,
Θεέμ’ θα παλαλλούμε.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος.
Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,
Σ’ ορμήν και ποταμάκρή,
Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,
Νερόν άμον το δάκρυν.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος.
Κι ατώρα αδακές διψώ,
Νερόν να πίνω κ’ έχω,
Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,
Τα χειλόπαμ’ να βρέχω.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος.